Istnieje coś takiego, jak tradycyjny taniec narodowy. Większość krajów posiada sobie przypisane tańce, które rozpoznawane są zarówno wśród narodu, jak i przez obcokrajowców. Czy jednak rzeczywiście wszyscy znamy nasze tańce narodowe? Czy wiemy, które tańce są narodowe? Jak je się tańczy? Czy umielibyśmy wymienić te podstawowe? Niestety nie każdy z nas wie, jakie tańce są wytworem naszej polskiej kultury ludowej.Oczywiście nie każdy musi znać wszystkie tańce z najdrobniejszymi szczegółami, ważne jest jednak, by mieszkańcy odpowiednich regionów znali tańce, które są znamienne dla właśnie ich okolicy. Mimo że każdy tradycyjny taniec polski rozprzestrzenił się na obszar całego kraju, to pozostaje on jednak charakterystyczny dla jednego regionu, z którego się wywodzi. I tak na przykład krakowiak, jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z regionu krakowskiego, mazur z Mazowsza, chociaż zaznaczyć trzeba, że nazwa ta odnosi się do wielu tańców także środkowej i zachodniej Polski, a kujawiak jest tańcem charakterystycznym dla Kujaw. Warto więc, by mieszkańcy danego regionu znali podstawowe informacje o danym, swoim tańcu. Są one bowiem na tyle inne, że z łatwością można je rozróżniać. Krakowiak jest na przykład bardzo żywym i skocznym tańcem. Krakowiak jest tańczony do żywej i wesołej muzyki. Z cech specjalistycznych krakowiaka należy wymienić takt 2/4, tryb przeważnie majorowy, ma charakterystyczna synkopę rytmiczną. Tempo krakowiaka jest zależne od rodzaju tańca. Krakowiak towarzyski charakteryzuje się średnim tempem, natomiast jeśli taniec ten jest widowiskowy posiada dość szybkie tempo, więc wymaga od tancerzy znakomitej kondycji. Krakowiak był na tyle popularny, że już Podkoniec XVIII wieku stał się polskim tańcem narodowym. Co ciekawe, do kompozytorów tworzących krakowiaki należeli między innymi takie sławy, jak Fryderyk Chopin czy Stanisław Moniuszko.Polskim tańcem jest także polonez. Jest to taniec raczej dworski, którego metrum wynosi 3/4. Jest to taniec dostojny i powolny, który tańczony jest do muzyki poważnej, spokojnej, nawet smętnej. Polonez ma zazwyczaj tryb minorowy lub majorowy oraz wolne lub średnie tempo. Co charakterystyczne ruch w tym tańcu jest płynny i opanowany, co ma podkreślać, że taniec ten przedstawia umiar i kulturę zachowania się. Do kompozytorów, którzy stylizowali swe utwory na polonezy należeli również Chopin i Moniuszko, ale także Ongiński czy Kurpiński. Najszybszy z tańców jest oberek znany również jako obertas. Jest to niezwykle szybki taniec z metrum 3/8 czasem tylko 3/4. Jest to taniec bardzo żywy i wesoły z tempem szybkim lub bardzo szybkim, który tańczony jest do płynnej i niezwykle rytmicznej muzyki. Cechą charakterystyczna oberka są przeważające w nim wirowe formy ruchu. Mazur jest także bardzo żywym tańcem z średnim lub szybkim tempem. Bogactwo rytmiczne mazura przyczyniło się do jego szerokiego rozpowszechnienia jako tańca narodowego. Ruchy w tańcu są posuwiste i płynne, przez co nadają mu dostojeństwa. Kujawiak dla odmienności jest tańcem raczej powolnym i spokojnym tańczony do muzyki nastrojowej. Charakterystyczna jest swego rodzaju monotonność rytmiczna. Do autorów kujawiaków stylizowanych zaliczyć można między innymi Oscara Kolberga i Fryderyka Chopina.